Dubbel gevoel nu het vertrek steeds dichterbij komt

Mijn vorige blog stond in het teken van hoe raar een leven kan lopen, de afgelopen maanden zijn daar voor mij het levende bewijs inmiddels van. Tijdens het schrijven van die blog had ik nog geen idee van hoe mijn leven op zijn kop zou komen te staan de weken erna.


We hadden net een mooie villa gevonden en het geluk was met ons want hij was nog voor ons beschikbaar. Na wat heen en weer gemaild te hebben over hoe de keuken nu is uitgerust en wat voor andere faciliteiten er verder nog in de villa beschikbaar waren was de beslissing snel genomen. We verblijven 2 weken in Shores 46, Bonaire, uitzicht op zee, zwembad in de tuin met een heerlijke veranda om de avonden op door te brengen. Nieuwsgierig .... kijk gerust op de site :-)


http://www.sunrentalsbonaire.com/vacations/shores-46-holiday-villa.html


Omdat we de vakantie hebben uitgebreid met 2,5 dag Curaçao was het volgende punt op de to-do lijst een leuke betaalbare accommodatie in Willemstad. Na wat gesnuffel op verschillende sites zijn we uiteindelijk uitgekomen op de V-lodge, een accommodatie midden in de historische wijk Otrabanda.

Aangezien we nu zekerheid hadden over de periode en het verblijf ben ik met mijn vertrouwde reisburo Arke Hoofddorp aan de slag gegaan. Keuze voor tickets was niet moeilijk Arkefly Premium Comfort/Star Class die gelukkig nog beschikbaar waren. We vertrekken 15 januari naar Bonaire om uiteindelijk op 31 januari vanaf Curacao terug naar Nederland te vliegen. De vliegtaxi tussen Bonaire en Curacao moeten we nog regelen maar dat doen we daar ter plekken wel, dat is net zoiets als hier de trein pakken. Nou ja je moet wel reserveren natuurlijk maar dat komt wel goed.


De vakantie begint vormen te krijgen, de auto's en de taxi kunnen we op een later tijdstip nog regelen.


Half september zijn wij (de Vosjes, Jos en Ron) een weekje naar Duitsland gegaan, huisjes aan een stuwmeer in de buurt van Trier. Op dat moment ging het al wat minder met mijn vader, ondanks zijn rugpijn wilde hij perse mee maar achteraf gezien heeft hij dat alleen voor ons gedaan. We hebben er ondanks alles toch een leuke vakantie gehad. Na de vakantie zijn we van een boemeltje in de TGV gestapt die uiteindelijk met 600 km uit de bocht is gevolgen tegen een betonnen muur aan.


Na terugkomst heeft mijn moeder de huisarts gebeld voor pa, die heeft bloed laten prikken bij hem. Nog geen 6 uur later  werden we opgebeld door dezelfde huisarts dat we met spoed naar het ziekenhuis moesten met hem, zijn waarden waar zo slecht dat er niet gewacht kon worden tot er een officiële afspraak kon worden gemaakt. Om deze blog niet in een medisch dossier te laten uitmonden hou ik het voor de rest erg kort. Pa is 28 september het ziekenhuis in gegaan en uiteindelijk 10 oktober zeer onverwachts en veel en veel te vroeg overleden.


Gedurende die twee weken dat hij in het ziekenhuis heeft gelegen heb ik meerdere malen op punt gestaan om de reis voor mijzelf te annuleren. Uiteindelijk na een gesprekken met zowel ma als Jos en Ron heb ik besloten toch naar Bonaire te gaan. Ik hoop daar een rot jaar af te sluiten en hopelijk een heel mooi jaar op te starten. Een jaar waarin ik hopelijk een nieuwe uitdaging ga vinden, ook dat heeft de laatste 3 maanden op een laag pitje gestaan ivm pa.


Het zal deze eerste keer wel heel moeilijk worden om ma alleen achter te laten met Diesel, maar ik ga mijn best doen om er met meer dan volle teugen van deze vakantie te gaan genieten. Dat zou die ouwe zo hebben gewild!


Inmiddels hebben we ook de auto's en de taxi naar Schiphol geboekt en geregeld, enige dat we de komende weken nog moeten doen is genieten van de voorpret.

Het leven kan soms raar lopen

We lezen juli 2000, in dat jaar had ik besloten om alles op alles te zetten en een HBO diploma in de wacht te slepen. Al jaren kreeg ik te horen dat ik meer in mijn mars heb/had maar het papiertje miste om door te groeien. Ook bij mij toen nieuwe werkgever Heineken kreeg ik datzelfde verhaal te horen, dus in 2000 was voor mij de beslissing duidelijk, ik ging een poging wagen.

Helaas kwam ik er tijdens het uitzoeken van de richting al snel achter dat in je propedeuse ook minimaal 2 modules wiskunde zaten. Nu heb ik een wiskundeknobbel ter grote van ongeveer een micrometer (https://nl.wikipedia.org/wiki/Micrometer_(eenheid)), dus de moed zakte mij op dat moment al in de schoenen en ik was nog niet eens begonnen. Al lezend op de site van de Haagse Hogeschool kwam ik er achter dat speciaal voor mensen met mijn aandoening een voorcursus wiskude in het leven was geroepen. Daar heb ik mij toen maar gelijk voor ingeschreven, baat het niet schaadt het niet was het motto.

Ergens in Juli 2000 begonnen de eerste lessen, terwijl heel Nederland nog vakantie aan het vieren was, zat ik braaf voor het eerst sinds jaren weer in de schoolbanken. Dhr Blanken was een geduldige docent die de uitdaging had om een zaal vol wiskunde-analfabeten de begrippen van differentiëren, coëfficiënt, machtsvergelijkingen, etc bij te brengen. Tijdens de pauze zit je dan een beetje onwennig, zoals dat altijd met de eerste keren gaat, een beetje bij elkaar om een bakkie koffie/thee te drinken. Je voelt je gesteund want je bent niet de enige met het wiskundegebrek. De gesprekken gaan tijdens zo'n pauze al snel over wie ben je, wat doe je en ook waar woon je. Zo kwam ik in gesprek met een leuke meid, genaamd Jos, nadat we elkaars naam hadden gevraagd kwam al snel de vraag waar woon je. Nou zegt Jos ik ben net in Zoetermeer komen wonen, en jij?Tja ik gaf hetzelfde antwoord (Zoetermeer he, niet dat ik er net was komen wonen). Op mijn vraag waar woon je in Zoetermeer kwam het antwoord in Meerzicht in het Jonkerbos.... toen was ik even stil en viel ik nog net niet van mijn stoel af... daar woon ik ook was mijn reactie!!! Ongelofelijk we woonde in dezelfde flat, bij dezelfde ingang (we hebben hoog en laagbouw ingang), maar we hadden elkaar nog nooit gezien. Vanaf die dag is de vriendschap begonnen en inmiddels nu 15 jaar verder, beschouwen we elkaar meer als zussen dan als vriendinnen. Jos had nog een leuke bonus in de pocket namelijk haar man Ron, met hem klikte het gelukkig (tja je moet het maar afwachten natuurlijk) ook enorm. Dus sinds die tijd heb ik zowel een zus als een broer erbij, gelukkig blijven het ook mijn soul mates en beste vrienden en zijn ze van onschatbare waarden op heel veel fronten!

Al snel begonnen Jos en ik ieder jaar een weekendje weg te gaan, die weekendjes werden wat later in de vriendschap vakanties naar Zuid Afrika om daar onze vriendin Karin op te zoeken. Fantastische rondreizen hebben we daar gemaakt en zullen we daar hopelijk in de toekomst nog een keertje gaan maken (Karin moet alleen even zorgen dat ze weer in post in Zuid Afrika krijgt :-)). In de loop der jaren kreeg ik steeds meer enthousiaste verhalen te horen van Ron over Bonaire, het eiland waar hij zoveel schoolvakanties had doorgebracht en waar hij zijn hart aan had verloren. Jos was inmiddels ook al aardig besmet met het Bonaire virus dus ontstond het idee om samen met haar Bonaire te gaan bezoeken. Op 11 februari 2010 was het dan zover we vlogen voor onze gezamenlijke vakantie van 10 dagen naar Bonaire.

Helaas kwam er al snel, onverwacht en abrupt een einde aan de vakantie in Bonaire, we waren er net een paar dagen toen wij een verschrikkelijk bericht ontvingen en direct en halsoverkop terug moesten vliegen naar Nederland. We hebben met elkaar, ik geloof zelfs op de weg terug in het vliegtuig, afgesproken dat wij deze vakantie over zouden doen zodat we op een leuke manier afscheid konden nemen van Bonaire maar vooral om de dingen te doen die we nog wilde doen tijdens die vakantie.

Vorig jaar kwam deze belofte/afspraak voor het eerst weer serieus terug in onze gesprekken, we zijn toen voorzichtig gaan kijken wanneer we deze reis eventueel nog een keertje zouden gaan doen en kwamen (mede doordat ik in 2015 onverwachts nog een keer naar Florida ging) op 2016 uit. Ook waren we het er over eens dat Ron dan ook mee zou gaan. Hoe leuk is het om het eiland te zien door de ogen van iemand die er zijn jeugd heeft doorgebracht, zijn hart aan heeft verloren.

Inmiddels lezen we juli 2015 en is er veel gebeurd de afgelopen tijd, Bonaire kwam even op een zijspoor te staan door wat omstandigheden. Een van die omstandigheden is dat ik op zoek ben en moet naar een nieuwe uitdaging, is het dan verstandig en wijs om Bonaire te gaan bezoeken? Tja je weet nooit hoe het leven loopt misschien heb ik dan nog geen nieuwe uitdaging en misschien wel en dan kan/moet/zal ik melden dat ik in januari een vakantie gepland heb.

De afgelopen dagen hebben we intensief overlegd, gewikt en gewogen (ik met name) en we hebben de knoop doorgehakt om 15 januari voor 2 weken heerlijk naar het mooie Bonaire te vliegen. De accommodatie hebben we al gevonden, mits beschikbaar (we wachten nog op antwoord) . Het is een villa op loopafstand van het strand, 3 slaap-en badkamers en met een heerlijk zwembad. Conform de luxe die ik gewend ben in Florida zeg maar :-D. Leuke bijkomstigheid van deze villa is dat hij vlak bij de villa ligt van Meriam, een ex-collega die naar Bonaire is geëmigreerd en die inmiddels een vriendin is geworden.

Ondanks dat we nog geen definitieve locatie en/of vluchten hebben begint ons wenslijstje al flink te groeien:

* Bezoek Klein Bonaire
* Varen op de Samur
* Mangrove Kajaktoer
* Grot snorkel excursie
* Snorkelen in de zee
* Washington Slagbaai National Park
* Maar bovenal genieten van het mooie Bonaire

Deze lijst wordt vast nog wel wat groter in de loop van de maanden.

En hoe raar (maar vooral bijzonder en extreem leuk in dit geval) kan het leven lopen, 15,5 jaar na onze eerste kennismaking gaan we over 189 dagen naar Bonaire om daar onder het genot van de heerlijke Caribische zon één drankje (of meer) te doen op onze bijzondere vriendschap. Soulmates forever!