Helaas kwam ik er tijdens het uitzoeken van de richting al snel achter dat in je propedeuse ook minimaal 2 modules wiskunde zaten. Nu heb ik een wiskundeknobbel ter grote van ongeveer een micrometer (https://nl.wikipedia.org/wiki/Micrometer_(eenheid)), dus de moed zakte mij op dat moment al in de schoenen en ik was nog niet eens begonnen. Al lezend op de site van de Haagse Hogeschool kwam ik er achter dat speciaal voor mensen met mijn aandoening een voorcursus wiskude in het leven was geroepen. Daar heb ik mij toen maar gelijk voor ingeschreven, baat het niet schaadt het niet was het motto.
Ergens in Juli 2000 begonnen de eerste lessen, terwijl heel Nederland nog vakantie aan het vieren was, zat ik braaf voor het eerst sinds jaren weer in de schoolbanken. Dhr Blanken was een geduldige docent die de uitdaging had om een zaal vol wiskunde-analfabeten de begrippen van differentiëren, coëfficiënt, machtsvergelijkingen, etc bij te brengen. Tijdens de pauze zit je dan een beetje onwennig, zoals dat altijd met de eerste keren gaat, een beetje bij elkaar om een bakkie koffie/thee te drinken. Je voelt je gesteund want je bent niet de enige met het wiskundegebrek. De gesprekken gaan tijdens zo'n pauze al snel over wie ben je, wat doe je en ook waar woon je. Zo kwam ik in gesprek met een leuke meid, genaamd Jos, nadat we elkaars naam hadden gevraagd kwam al snel de vraag waar woon je. Nou zegt Jos ik ben net in Zoetermeer komen wonen, en jij?Tja ik gaf hetzelfde antwoord (Zoetermeer he, niet dat ik er net was komen wonen). Op mijn vraag waar woon je in Zoetermeer kwam het antwoord in Meerzicht in het Jonkerbos.... toen was ik even stil en viel ik nog net niet van mijn stoel af... daar woon ik ook was mijn reactie!!! Ongelofelijk we woonde in dezelfde flat, bij dezelfde ingang (we hebben hoog en laagbouw ingang), maar we hadden elkaar nog nooit gezien. Vanaf die dag is de vriendschap begonnen en inmiddels nu 15 jaar verder, beschouwen we elkaar meer als zussen dan als vriendinnen. Jos had nog een leuke bonus in de pocket namelijk haar man Ron, met hem klikte het gelukkig (tja je moet het maar afwachten natuurlijk) ook enorm. Dus sinds die tijd heb ik zowel een zus als een broer erbij, gelukkig blijven het ook mijn soul mates en beste vrienden en zijn ze van onschatbare waarden op heel veel fronten!
Al snel begonnen Jos en ik ieder jaar een weekendje weg te gaan, die weekendjes werden wat later in de vriendschap vakanties naar Zuid Afrika om daar onze vriendin Karin op te zoeken. Fantastische rondreizen hebben we daar gemaakt en zullen we daar hopelijk in de toekomst nog een keertje gaan maken (Karin moet alleen even zorgen dat ze weer in post in Zuid Afrika krijgt :-)). In de loop der jaren kreeg ik steeds meer enthousiaste verhalen te horen van Ron over Bonaire, het eiland waar hij zoveel schoolvakanties had doorgebracht en waar hij zijn hart aan had verloren. Jos was inmiddels ook al aardig besmet met het Bonaire virus dus ontstond het idee om samen met haar Bonaire te gaan bezoeken. Op 11 februari 2010 was het dan zover we vlogen voor onze gezamenlijke vakantie van 10 dagen naar Bonaire.
Helaas kwam er al snel, onverwacht en abrupt een einde aan de vakantie in Bonaire, we waren er net een paar dagen toen wij een verschrikkelijk bericht ontvingen en direct en halsoverkop terug moesten vliegen naar Nederland. We hebben met elkaar, ik geloof zelfs op de weg terug in het vliegtuig, afgesproken dat wij deze vakantie over zouden doen zodat we op een leuke manier afscheid konden nemen van Bonaire maar vooral om de dingen te doen die we nog wilde doen tijdens die vakantie.
Vorig jaar kwam deze belofte/afspraak voor het eerst weer serieus terug in onze gesprekken, we zijn toen voorzichtig gaan kijken wanneer we deze reis eventueel nog een keertje zouden gaan doen en kwamen (mede doordat ik in 2015 onverwachts nog een keer naar Florida ging) op 2016 uit. Ook waren we het er over eens dat Ron dan ook mee zou gaan. Hoe leuk is het om het eiland te zien door de ogen van iemand die er zijn jeugd heeft doorgebracht, zijn hart aan heeft verloren.
Inmiddels lezen we juli 2015 en is er veel gebeurd de afgelopen tijd, Bonaire kwam even op een zijspoor te staan door wat omstandigheden. Een van die omstandigheden is dat ik op zoek ben en moet naar een nieuwe uitdaging, is het dan verstandig en wijs om Bonaire te gaan bezoeken? Tja je weet nooit hoe het leven loopt misschien heb ik dan nog geen nieuwe uitdaging en misschien wel en dan kan/moet/zal ik melden dat ik in januari een vakantie gepland heb.
De afgelopen dagen hebben we intensief overlegd, gewikt en gewogen (ik met name) en we hebben de knoop doorgehakt om 15 januari voor 2 weken heerlijk naar het mooie Bonaire te vliegen. De accommodatie hebben we al gevonden, mits beschikbaar (we wachten nog op antwoord) . Het is een villa op loopafstand van het strand, 3 slaap-en badkamers en met een heerlijk zwembad. Conform de luxe die ik gewend ben in Florida zeg maar :-D. Leuke bijkomstigheid van deze villa is dat hij vlak bij de villa ligt van Meriam, een ex-collega die naar Bonaire is geëmigreerd en die inmiddels een vriendin is geworden.
Ondanks dat we nog geen definitieve locatie en/of vluchten hebben begint ons wenslijstje al flink te groeien:
* Bezoek Klein Bonaire
* Varen op de Samur
* Mangrove Kajaktoer
* Grot snorkel excursie
* Snorkelen in de zee
* Washington Slagbaai National Park
* Maar bovenal genieten van het mooie Bonaire
Deze lijst wordt vast nog wel wat groter in de loop van de maanden.
En hoe raar (maar vooral bijzonder en extreem leuk in dit geval) kan het leven lopen, 15,5 jaar na onze eerste kennismaking gaan we over 189 dagen naar Bonaire om daar onder het genot van de heerlijke Caribische zon één drankje (of meer) te doen op onze bijzondere vriendschap. Soulmates forever!
